Εγκύκλιον Σημείωμα – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΙΔΑΧΗ ΕΠΙ ΤΗ ΛΑΜΠΡΟΦΟΡΩ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΙΔΑΧΗ
ΕΠΙ ΤΗ ΛΑΜΠΡΟΦΟΡΩ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙ
ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ
ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Ἀνέστη Χριστός, καί κόσμος ὅλος πεφώτισται∙ ἀνέστη Χριστός, καί χαίρουσιν Ἄγγελοι∙ πᾶσα ἡ κτίσις ἀνακαινίζε­ται∙ ἀνανεοῦται πᾶσα, καί εἰς ἀφθαρσίαν μεταστοιχειοῦται∙ καί μεταπλάττεται∙ σκιρτάτω ἡ Ἐκκλησία, καί φαιδρῶς ἑορταζέτω τά ἔν­δοξα Χριστοῦ νικητήρια…»¹.

Ἀγαπητοί μου χριστιανοί,

Ὅλα γέμισαν φῶς, «οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια», ψάλλει θριαμβευτικά ἡ Ἐκκλησία μας κατά τήν θεσπέσια καί φω­τόλουστη λειτουργία τῆς Ἀναστάσεως, καλώντας μας καί πάλι νά ἑορτά­σου­με «ψυχαῖς καθαραῖς» τήν λαμπροφόρο Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰη­σοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἀνά­σταση τοῦ Κυρίου μας ἀποτελεῖ τήν κορυφαῖα ἑορτή τῆς χριστιανοσύνης. Εἶναι τό ἕαρ τῆς ψυχῆς μας, ἡ ἑορτή τῆς χαρᾶς, τῆς ἐλπίδος, τῆς ἀγαλλιά­σεως, τῆς σωτηρίας, τῆς εἰρήνης, τῆς ἀγάπης, τῆς «καινῆς κτίσεως». Εἶναι τό Πάσχα τῶν πιστῶν, ἡ ἑορτή τῶν ἑορτῶν καί ἡ πανήγυρις τῶν πανηγύρεων. Ἀπό τό κενό καί ἀπαστράπτον μνημεῖο τοῦ Κυρίου μας ἐκπηγάζει ἡ πληρότητα τῆς ζωῆς, ἡ ὀντολογική ἀποκατάστασις καί ἡ θεία συγγνώμη πρός ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἕνα μοναδικό καί ἀνεπα­νάληπτο ἱστορικό γεγονός μέ ἀνυπολόγιστης ὅμως ἀξίας σωτηριολογικές καί ὑπαρξιακές προνομίες καί δωρήματα. Ὁ πρωτεργάτης τοῦ μεγάλου αὐτῦ θαύματος εἶναι ὁ Ἴδιος, ὁ Ἀθάνατος καί παντεχνήμων Λόγος τοῦ Θε­οῦ. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου δημιουργεῖ μία νέα προοπτική καί δυναμική στήν ἀνθρώπινη πραγματικότητα, πού ὁδηγεῖ στήν ἀληθινή ζωή καί τήν ἐλευθερία. Ὁ πι­στός πού ἐλευθέ­ρως τοποθε­τεῖται θετικῶς στήν προοπτική αὐτή, καλλιεργεῖ ἀνά­λογο φρόνημα καί ἦθος στήν ζωή του καί στρέφει τό νοῦ καί τήν σκέψη του στόν οὐρανό, ζώντας «ἐν καινότητι ζω­ῆς» (Ρωμ. 6, 4), ἐλεύθερος ἀ­πό τόν φόβο τοῦ θανάτου πού ὑφίσταται πλέον ὡς ἁπλό ἐπεισόδιο στήν ἀνθρώπινη πορεία πρός τό «σύν Χριστῷ εἶναι». Μέ τόν θάνατό Του ὁ Κύριός μας μετέβαλε καί αὐ­τή τήν πικρά φύση τοῦ θανάτου. Ὁ θάνατος ἔγινε πλέον «Πάσχα», δηλαδή διάβαση, γέφυρα, πέρασμα στήν βασι­λεία τοῦ Θεοῦ, στήν πραγματική καί ἀτελεύτη­τη ζωή τῆς θεοκοινωνί­ας. Ὁ κάποτε ἀνίκητος καί ἀδυσώπητος ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ θάνατος, ἔγι­νε μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας ταπεινός ὑπηρέτης, στό ταξίδι τοῦ ἀνθρώπου πρός τήν αἰώνια χριστοζωή. Αὐτή τήν πραγματικότητα ζοῦμε σέ κάθε θεία Λειτουργία.

«Πού σοῦ θάνατε τό κέντρον;», ρωτᾶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί ὁ Ἱε­ρός Χρυσόστομος ἀπαντᾶ: «Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι! Ἀ­νέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται! Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐν τῷ μνήματι..!». Ὁ ἀναμάρτητος θεάνθρωπος Κύριος, ὁ δεύτερος Ἀδάμ, ὁ νικη­τής τῆς ἁμαρτίας πού γεννᾶ τόν θάνατο ὡς παντοδύναμος Θεός ἔλυ­σε τά δεσμά τῆς πανανθρώπινης σκλαβιᾶς στόν θάνατο καί τήν ἁμαρτία. Αὐτή τήν νέα χαρμόσυνη πραγματικό­τητα ἐκφράζει ἡ Ἐκκλησία μας ψάλ­λουσα τό πρωί τοῦ Ἁγίου καί Μεγάλου Σαββάτου τό «Σήμερα ὁ Ἅδης μέ βαθύ ἀναστεναγμό φωνάζει δυ­νατά∙ κατέπεσε ἡ ἐξουσία μου∙ δέχθηκα (τόν Χριστό) ὡς κοινό ἄνθρωπο, ὅπως ἕναν ἀπό αὐτούς πού πεθαίνουν∙ Αὐτόν ὅμως δέν μπορῶ νά τόν φυλακίσω καθόλου, ἀλλά χάνω μαζί μέ Αὐτόν καί ὅσους εἶχα στό βασίλειό μου∙ ἐγώ εἶχα τούς νεκρούς δικούς μου πάντοτε, ἀλλά τώρα αὐτός τούς ἀνασταίνει»².

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας εἶναι ἕνα θαῦμα, ἕνα ὑπερ­φυές μυστήριο. Ὡς ἐκ τούτου βιοῦται μόνον διά τῆς πίστεως καί μέ­σα στήν Ἐκκλησία. Χωρίς πίστη στήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου δέν ὑπάρχει νόημα στήν ζωή, οὔτε καί στόν πνευματικό μας ἀγώνα. Χωρίς αὐτή ὅλα φαντάζουν μάταια, φτωχά, ἀδύνα­τα, μελαγχολικά, περιορισμένα. Χωρίς τήν ἐμπειρία τῆς ἀναστάσεως δέν εἶναι δυνατό νά νικηθεῖ ὁ φόβος τοῦ θα­νάτου. Χωρίς τήν πίστη στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, «ματαία ἡ πίστις ὑμῶν» (Α’ Κορ. 15, 17). Οἱ πιστοί ζοῦμε στήν Ἐκκλησία ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τήν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως, βέβαιοι ὅτι ὁ Ἀναστάς Κύριος μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τά δεσμά τοῦ Ἅδου, ἀπό μία ζωή «ἀβίωτη», μία ζωή χωρίς Θεό, χω­ρίς οὐσια­στικό νόημα καί σκοπό. Ἡ πανένδοξος Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ τό χαροποιό προανάκρουσμα, τήν εὐλογημένη ἀρχή καί τήν ἐγγύηση καί τῆς δικῆς μας προσωπικῆς ἀναστάσεως, τῆς ὁποίας προ­γευόμεθα τήν χάριν καί τό κάλλος, ζώντας τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου καί προσδοκῶμεν «σύν πᾶσι τοῖς ἁγίοις» τήν ἔλευσιν τῆς ἀνεσπέ­ρου ἐκείνης ἡμέρας τῆς Βασιλείας Του, τούς «καινούς οὐρανούς καί γῆν και­νήν» (Β’ Πέτρ, 3, 13), ὥστε «πά­ντοτε σύν Κυρίῳ ἐσόμεθα» (Α’ Θεσ. 4, 17).

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Τό ἐλπιδοφόρο μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας πού σημα­τοδοτεῖ τήν συνανάσταση ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, στίς δύσκολες καί ἀποκαλυπτικές ἡμέρες μας ἀποκτᾶ μία συγκλονιστική ἐπικαι­ρότητα. Αὐτή τήν νέα χαρμόσυνη πραγματικότητα, τό εὐαγγέλιο τῆς χα­ρᾶς καί τῆς ζωῆς, διακονεῖ δια­χρονικά μέσα στόν κόσμο ἡ ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκ­κλησία μας, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως. Ἐκείνη, ὡς φιλόστοργη μητέρα, μᾶς προσκα­λεῖ νά ἑορτάσουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χρι­στοῦ μέ ὅρους πνευματικούς, νά κτίσουμε στήν ζωή μας ἦθος ἀναστάσιμο, νά κοινωνήσουμε τῆς χαρᾶς καί τῆς εὐλογίας τῆς λαμπρᾶς αὐτῆς ἡμέρας, νά ἐμπνευσθοῦμε στήν ζωήν μας ἀπό τήν δύναμή της. Χωρίς τήν πίστη στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ χριστιανός δέν νοεῖ­ται οὔτε καί ὑπάρχει. Εὔχομαι ὁλοθύμως τό ὑπερφυές θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας νά γίνει τό δικό μας Πάσχα, τό προσωπικό πέρασμα τοῦ καθενός μας στήν ἁγιό­τητα, τήν χαρά, τήν εὐλογία, τήν ζωή, τήν δικαιοσύνη καί τελικῶς στόν ἴδιο τόν Χριστό, τό αἰώ­νιο καί μυστικό μας Πάσχα.

Ἡ δε χάρις καί τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ ἐνδόξως ἐκ νεκρῶν Ἀναστά­ντος Κυρίου Ἰησοῦ μετά πάντων ὑμῶν.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ – ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ

Διάπυρος πρός τόν Ἀναστάντα Κύριον εὐχέτης σας

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Σερρῶν καί Νιγρίτης Θεολόγος

_____________________________________

Παραπομπές

1. (Μακαρίου, Ἀρχιεπισκόπου Φιλαδελφείας καί πάσης Λυδίας, Εἰς τήν ἁγίαν καί ἔνδοξον Ἀνάστασιν).

2. «Σήμερον ὁ Ἅδης στένων βοᾷ∙ Κατελύθη μου ἡ ἐξουσία∙ ἐδεξάμην θνη­τόν, ὥσπερ ἕνα τῶν θανόντων∙ τοῦτον δέ κατέχειν ὅλως οὐκ ἰσχύω, ἀλλ’ ἀπολῶ μετά τούτου ὧν ἐβασίλευον∙ ἐγώ εἶχον τούς νεκρούς ἀπ’ αἰῶνος, ἀλλά οὗτος ἰδού πάντας ἐγείρει».