imsn

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

από

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

Τῆ Κυριακή Πέμπτη ἀπό τοῦ Πάσχα, τήν τῆς Σαμαρείτιδος ἑορτήν ἑορτάζομεν.

Ἡ περικοπή τοῦ Εὐαγγελίου (Ἰωαν. 4, 5 -42), πού διαβάζεται τήν Κυριακή αὐτή εἶναι ἀπό τά σπουδαιότερα καί ἐκλεκτότερα κείμενα τῆς Ἁγ. Γραφῆς.

Στόν διάλογο του μέ τήν Σαμαρείτιδα ὁ Κύριος δράττεται τῆς εὐκαιρίας νά ἀποκαλύψει τίς πιό ὑψηλές ἀλήθειες: ὅτι ὁ Θεός εἶναι “πνεῦμα”, καί ὅσοι τόν πιστεύουν πρέπει νά τόν λατρεύουν “ἐν πνεύματι καί ἀληθεία” καί ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ “Πατήρ” πού σώζει τούς ἀνθρώπους μόνον διά τοῦ “Μεσσίου” πού εἶναι ὁ Χριστός, (“ἐγώ εἰμί ὁ λαλῶν σοι”)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

από

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Τῆ αὐτῆ ἡμέρα, Κυριακή τετάρτη ἀπό τοῦ Πάσχα, τοῦ Παραλύτου μνείαν ποιούμεθα καί, ὡς εἱκός, τό τοιοῦτον ἑορτάζομεν θαῦμα.

Θέμα τῆς Κυριακῆς αὐτῆς εἶναι ἡ θεραπεία τοῦ Παραλύτου, πού ἐπί 38 χρόνια περίμενε τήν θεραπεία του στήν Προβατική Κολυμβήθρα (Ἰωαν. ς, 1 – 15) . Τελικά, ὅπως λέγει καί τό Δοξαστικό τῶν αἴνων “τόν Παράλυτο οὐχ ἡ κολυμβήθρα ἐθεράπευσεν, ἀλλ’ ὁ σός λόγος (τοῦ Χριστοῦ) ἀνεκαίνισε…”. Ὅπως ὁ δημιουργικός λόγος τοῦ Θεοῦ ἐκ τοῦ μηδενός δημιούργησε τόν κόσμο, ἔτσι καί ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἀνακαινίζει καί ἀναδημιουργεῖ τόν κατεστραμμένο ἀπό τήν ἁμαρτία καί τήν ἀρρώστεια ἄνθρωπο.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

από

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

Τῆ Κυριακῆ τρίτη ἀπό τοῦ Πάσχα, τήν τῶν ἀγίων γυναικῶν Μυροφόρων ἑορτήν ἑορτάζομεν, ἔτι δέ μνείαν ποιούμεθα καί τοῦ ἐξ’ Ἀριμαθαίας Ἰωσήφ, ὅν ἦν μαθητής κεκρυμμένος πρός δέ καί τοῦ νυκτερινοῦ μαθητοῦ Νικοδήμου.

Ἡ τρίτη Κυριακή ἀπό τό Πάσχα, εἶναι ἀφιερωμένη στίς Μυροφόρες ἐκεῖνες γυναῖκες, πού πῆγαν νά ἀλείψουν μέ μύρα τό σῶμα τοῦ Κυρίου, καθώς ἐπίσης καί στούς δύο ἐκείνους ἄρχοντες, τόν Ἰωσήφ τόν ἀπό Ἀριμαθαίας καί τόν Νικόδημο. Πρόκειται γιά μεγάλες μορφές πού μεταξύ ἄλλων μᾶς δίδουν καί τά ἑξῆς μηνύματα: α) Ἡ τόλμη τοῦ Ἰωσήφ καί τοῦ Νικοδήμου, πού ἔδειξαν κατά τήν κρίσιμη ὥρα τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου, ἀποτελεῖ βασική ἔκφραση τῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας. Ὁ πιστός δείχνει τήν πιστότητα του στόν Σταυρωθέντα Χριστό, ὄχι μόνο τίς ὧρες πού τό Εὐαγγέλιο θριαμβεύει, ἀλλά κυρίως στήν περίοδο τῶν διωγμῶν καί τῆς θυσίας. β) Ἡ μεγάλη ἀγάπη τῶν Μυροφόρων πρός τόν Κύριο τίς ἀξιώνει πρῶτες αὐτές νά τόν ἰδοῦν ἀναστάντα καί νά ἀκούσουν, ἀλλά καί νά μεταφέρουν τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ἀγάπη πρός τόν Σωτῆρα Χριστό εἶναι ὁ μόνος καί ὁ πιό ἀσφαλής δρόμος πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στή θεογνωσία.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

από

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

Τῆ αὐτῆ ἡμέρα, Κυριακή δευτέρα ἀπό τοῦ Πάσχα, τά ἐγκαίνια ἑορτάζομεν τῆς Χριστοῦ Ἀναστάσεως, καί τήν τοῦ Ἀγίου Ἀποστόλου Θωμά ψηλάφησιν.

Τῆ αὐτῆ ἡμέρα, Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Νικήτα τοῦ νέου, τοῦ ἐν Σέρραις ἀθλήσαντος ἐν ἔτει σωτηρίω αωη! (1808).

Τήν ἑπομένη μετά τό Πάσχα Κυριακή, μνημονεύεται ἡ ψηλάφηση τοῦ Θωμᾶ. Ὁ μαθητής αὐτός ἐνῶ στήν ἀρχή ἀμφέβαλε γιά τήν Ἀνάσταση, ὅταν ἐμφανίσθηκε ὁ Κύριος καί Τόν εἴδε ὅπως οἰ ἄλλοι Ἀπόστολοι καί ἄκουσε τόν Ἰησοῦ νά τοῦ λέγει, νά ἀγγίξει τίς πληγές του, ἀπό τά καρφιά τῆς σταυρώσεως του ἀναφώνησε: “Ὁ Κύριος μου καί ὁ Θεός μου”.

Ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς πρῶτος μετά τήν Ἀνάσταση κήρυξε τή θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἄν καί πέθανε ὡς ἄνθρωπος, ἀναστήθηκε ὡς Θεός.

Ἡ τοπική μας Ἐκκλησία ἔχει καθιερώσει τήν ἡμέρα αὐτή νά τιμᾶται καί ἡ μνήμη τοῦ Ἁγ. Ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Νικήτα τοῦ Νέου. Ἀγάλλεται ἐν Κυρίω γιά τόν ἅγιο Νικήτα τόν Νέο, πού ἤθλησε ὡς ἀνδρεῖος στρατιώτης Χριστοῦ στήν πόλη τῶν Σερρῶν τή νύχτα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου τοῦ ἔτους 1808. Ἡ γενναιόφρων ἄθληση του καί τό μαρτυρικό του τέλος ἐπεσφράγισαν μία σταυροαναστάσιμη πορεία ζωῆς, ἀφιερωμένης ἀποκλειστικῶς καί μόνο στόν ἐρασμιώτατο τῆς Ἐκκλησίας μας Νυμφίο Χριστόν.

Στολισμένος μέ τή χάρη τῆς ἁγίας ἱερωσύνης ὁ ἱερός Νικήτας, τό εὐωδέστατο αὐτό ἄνθος τοῦ Ἀθωνικοῦ μοναχισμοῦ, ἀναζωπύρωσε στά Σέρρας πού ἐστέναζαν ὡς καί ἡ ὑπόλοιπη πατρίδα, κάτω ἀπό τό ζυγό σκληροῦ τυράννου τήν ἐλπίδα τῆς πνευματικῆς ἐλευθερίας, νοουμένης καί βιουμένης ἀπό τόν κάθε ἄνθρωπο ὡς δυνατότητα ἀπαλλαγῆς, μέ τή χάρη τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τά θανατηφόρα δεσμά τῆς ἁμαρτίας. Ὁ Ἁγ. Νικήτας ὁ Νέος, ὅμως ἐκεῖνο τό βράδυ τοῦ Μεγ. Σαββάτου τοῦ 1808, μέ τό μαρτυρικό του θάνατο, ἔγινε γιά τόν κάθε Σερραῖο καί ὁ προάγγελος τῆς ἀναστάσεως τοῦ ὑπόδουλου Γένους πού μετά ἀπό λίγα χρόνια ἐπρόκειτο νά ἀναστηθεῖ ὕστερα ἀπό μία μακραίωνη παραμονή στόν Ἅδη τῆς σκλαβιᾶς.